เป็นเรื่องของพ่อลูกอยู่คู่หนึ่ง
...พ่อลูกอยู่คู่หนึ่ง ลูกชายกำลังอยู่ในวัยที่พลังกำลังพลุกพล่านไปทั่วร่างกาย เป็นผู้ที่มีอารมณ์เสีย และมักจะหงุดหงิดง่าย กับการกระทำอะไรก็แล้วแต่ที่ไม่เข้าตา
วันหนึ่งฝ่ายคุณพ่อ ก็บอกกับลูกชายว่า "ต่อไปนี้ ถ้าลูกโมโหใครและได้ต่อว่าต่อขานเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงออกไปแล้ว พ่อขอให้ลูกเอาตะปู ไปตอกไว้ที่กำแพงสังกะสีหลังบ้านเรานะลูก"
และทุกครั้งที่ลูกชายเกิดอาการ อารมณ์เสีย และทำสบถวาจาใส่ผู้อื่นเสร็จแล้ว ก็เป็นอันต้องเอาตะปูไปตอกที่สังกะสีหลังบ้านตามคำบอกของพ่อทุกครั้งไป เป็นอย่างนี้ทุกวัน วันละหลาย ๆ ตัว และหลาย ๆ รู
จนวันหนึ่ง ที่กำแพงสังกะสีนั้น ก็เต็มไปด้วยบรรดากองทัพตะปูขนาดน้อยใหญ่ ฝังตัวเรียงรายให้เห็นเป็นลายพล้อย
พ่อจึงหันไปบอกลูกชายของตนว่า "ต่อไปนี้ ถ้าลูกโมโหใครและได้ต่อว่าต่อขานเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงออกไป แล้วหลังจากนั้นลูกได้ไปกล่าวคำขอโทษเขาแล้ว พ่อขอให้ลูกเอาค้อนนี่ ไปถอนตะปูออก 1 ตัวนะลูก"
ลูกชายค่อย ๆ กลับมาตั้งหลักคิดถึงการกระทำอันผิดพลาดของตน ทุก ๆ วัน เขาจึงเพียรพยายามที่จะถอนตะปูเหล่านั้นออกให้หมด เขาเที่ยวตามขอโทษคนที่เขาเคยกล่าวร้ายเอาไว้ และในวันหนึ่งเขาก็สามารถทำสำเร็จ ตะปูทุก ๆ ตัวได้ถูกถอนออกมากองที่พื้นจนหมด
พ่อจึงพาลูกชายของตน กลับมาดูที่กำแพงสังกะสีนั้นอีกครั้ง "เห็นไหมลูก เมื่อครั่งที่ลูกมีอารมณ์โกรธเกรี้ยว และต้องทำร้ายคนอื่นด้วยกิริยาหรือคำพูด มันก็เหมือนกับตอนที่ลูกเอาตะปูไปตอกไว้ที่กำแพงสังกะสีนั่นแหละ และเมื่อลูกสำนึกผิดในการกระทำนั้น ลูกได้ไปกล่าวคำขอโทษเขา ก็คงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นถนัดใจ มันก็เหมือนกับตะปูที่ถูกถอนออกจากกำแพงนั่น แต่ลูกลองมองไปที่กำแพงสังกะสีนั่นให้ดีสิลูก รูที่เกิดจากตะปูทั้งหลาย มันยังคงปรากฏให้เราเห็นเด่นชัด ก็คงเหมือนรอยแผลที่เกิดจากการกระทำของลูก ที่ได้ฝังลึกลงในใจของเขาเหล่านั้น มันยากที่จะกลับมาทำให้เหมือนเดิมนะลูก....."
มีที่มา :Mail Forwarding
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น