เจอร์รี่ เป็นผู้จัดการร้านอาหาร ผู้มีอารมณ์เบิกบานเสมอ หากมีใครถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้างเขาจะตอบเสมอว่าคงจะดีกว่านี้ถ้าผมมีคู่แฝดพนักงานในร้านมักจะลาออกตาม หากเจอร์รี่เปลี่ยนงานเพื่อติดตามเขาไปทุกๆ ร้านทำไมหรือก็เพราะเจอร์รี่คือผู้สร้างขวัญและกำลังใจที่เป็นธรรมชาติมากวันใดที่พนักงานมีเรื่องเลวร้าย เขาจะไปหาทันทีและบอกเล่าสิ่งที่อยู่ด้านบวกของเรื่องนั้นให้ฟัง
คนแบบนี้ที่ทำให้ผมสนใจอยากรู้จักดังนั้น วันหนึ่งผมจึงไปหาเจอร์รี่และถามเขา
“ผมไม่เข้าใจเลย ไม่มีใครที่มองทุกสิ่งเป็นบวก มองโลกด้านดีตลอดเวลาเช่นคุณ คุณทำได้อย่างไร"
เจอร์รี่ตอบ
“ทุกเช้าที่ตื่นนอน ผมจะพูดกับตัวเองว่าเรามี 2 ทางเลือก คือเลือกมีอารมณ์ดี หรือ ไม่ดี
ผมจะเลือกมีอารมณ์ดีเสมอแต่ละครั้งที่มีเรื่องเลวร้าย
เราเลือกได้ว่าจะตกเป็นเหยื่อหรือจะเรียนรู้จากมันผมจะเลือกเรียนรู้เสมอ”
ทุกครั้งที่มีใครมาต่อว่า
เราสามารถเลือกยอมรับหรือชี้นำสู่ด้านบวกมาให้ผมจะเลือกด้านบวกของมันเสมอ
“แต่มันไม่ง่ายเสมอไปนะ” ผมแย้งขึ้น
“ถูกต้อง” เจอร์รี่บอกชีวิตเต็มไปด้วยทางเลือกยามที่ตัดเอาส่วนที่ไม่เกี่ยวข้องออก
ก็จะมองเห็นทางเลือกนั้นได้เราจะเลือกวิธีปฏิบัติกับเรื่องนั้นเราจะเลือกวิธีที่ผู้คนจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเรา เราเลือกที่จะมีอารมณ์ดีหรือไม่ดีเราจะเลือกวิธีใช้ชีวิตของเราเอง
หลายปีต่อมา...........
ได้รับข่าวมาว่า เจอร์รี่ได้ทำสิ่งผิดพลาดที่ไม่นึกฝันขึ้นเขาลืมและเปิดประตูหลังร้านทิ้งไว้ จากนั้นตอนเช้ามีโจรพกอาวุธ 3 คนเข้าร้านมาปล้นขณะที่เจอร์รี่กำลังพยายามไขตู้เซฟอยู่มือที่สั่นเทาด้วยความกลัวจนกุญแจหมุนรหัสลื่นหลุดไป โจรเองก็ตกใจจึงลั่นกระสุนใส่เจอร์รี่โชคยังดีที่เขาถูกนำส่งโรงพยาบาลทันเวลาหลังจากเข้าผ่าตัด 18 ชั่วโมงพักฟื้นใน ICU หลายสัปดาห์ เจอร์รี่ออกจากโรงพยาบาลโดยมีกระสุนฝังในอยู่ ผมได้พบเจอร์รี่ 6 เดือนหลังเกิดเหตุเมื่อผมถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง
เขายังคงตอบว่า
“คงจะดีกว่านี้ ถ้าผมมีคู่แฝด อยากดูแผลมั้ย”ผมปฏิเสธที่จะดูแผล แต่ถามสิ่งที่เขาคิดในใจตอนโจรเข้าร้าน
เขาตอบว่า
“สิ่งแรกที่คิดคือ ผมน่าจะปิดประตูหลังร้าน”“จากนั้น พอถูกยิงและล้มลง
คิดได้ว่ามี 2 ทางเลือกคือ
อยู่หรือตาย และผมเลือกจะอยู่”“แล้วไม่กลัวเลยหรือ” ผมถามเจอร์รี่กล่าวต่อว่า
“เวรเปลเยี่ยมมาก เขาให้กำลังใจผมตลอดทางว่าไม่เป็นไร”
แต่เมื่อไปถึงห้องฉุกเฉิน
และได้เห็นสีหน้าของหมอและพยาบาลผมรู้สึกกลัวมากจริงๆภายในตาของพวกเขา ผมอ่านได้ว่า
“เขาต้องไม่รอดแน่นอน”ผมรู้ว่าผมคงต้องทำบางอย่าง”
“คุณทำอย่างไร” ผมถาม
เจอร์รี่บอก “มีพยาบาลคนหนึ่งตะโกนถามผมว่า
ผมเป็นภูมิแพ้ยาอะไรบ้างหรือเปล่า” “เป็น” เจอร์รี่ตอบชัด
เหล่าหมอและพยาบาลหยุดทำงานเพื่อรอคำตอบจากผม
ผมสูดหายใจลึก
และร้องลั่นว่า
“แพ้กระสุน”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ
ผมบอกว่า “ผมเลือกจะมีชีวิตอยู่ช่วยผ่าตัดผมที เพราะผมยังมีชีวิตผมยังไม่ตาย”
เจอร์รี่รอดได้ด้วยฝีมือหมอบวกกับทัศนคติที่สุดยอดของเขา
ผมได้เรียนรู้จากเจอร์รี่ทุกๆ วัน เรามีทางเลือกที่จะสนุกสนานหรือชิงชังกับชีวิตแต่จะมีสิ่งหนึ่งที่เป็นของเราเสมอไม่มีใครควบคุมหรือเอาของเราไปได้นั่นก็คือทั ศ น ค ติ ของเราถ้าเราควบคุมมันได้สิ่งอื่นที่เหลือก็ไม่มีอะไรยากอีกตอนนี้
ที่มา : Mail forwarding.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น